Laatst ontvingen wij de melding van het onverwachte overlijden van een relatief jonge man. Met de echtgenote sprak ik af de uitvaart bij haar thuis te komen bespreken. Eenmaal bij haar in de riante woning met prachtig aangelegde tuin bespraken we haar wensen. Ze wist het niet, haar lief leefde groots en de uitvaart moest recht doen aan zijn leven. Een grote uitvaart in coronatijd is niet gemakkelijk te organiseren maar alles kan. Ik stelde de Sint Jacobskerk in Vlissingen voor daar mogen momenteel 120 mensen ontvangen worden.
Een kerk was “hors de question”, daar had hij niets mee. Buiten dan? Ja, dat leek haar wel wat, dat voelde goed… maar waar? Ik vroeg haar waarom ze het niet thuis zou organiseren, het huis en de tuin boden volop mogelijkheden. Ze had er nooit aan gedacht maar natuurlijk; zo moest het zijn. De lange lijst met genodigden werd teruggebracht naar een intieme groep van naasten.
Op de dag van de uitvaart stond haar man opgebaard in de tuin. Op het plekje waar hij zo graag zat. Om hem heen de mensen die hij het liefste zag. Ze deelden hun herinneringen en ze luisterden naar zijn favoriete muziek terwijl het zonnetje uitbundig scheen.
Het afscheid werd persoonlijk en warm. Groots? Ja, in eigenheid. Het werd een afscheid dat recht deed aan zijn leven én een afscheid waarmee zij verder kan. “Een prachtige herinnering aan de verdrietigste dag van haar leven” zo schreef zij ons later. Daaraan bijdragen maakt ons dankbaar. Het verschil maken zit in kleine dingen die later “groots” blijken op hun heel eigen wijze.