“Omdat uitvaarten verzorgen mensenwerk is” ik eindigde er standaard mijn columns mee. Niet zomaar. Het ís mensenwerk. Het vraagt betrokkenheid op de ander en aandacht voor wat we doen. Een warm hart voor ieders verhaal. Open ogen om te zien wat niet met ogen gezien wordt en oren die horen wat ongezegd blijft in de kakafonie van woorden of in eindeloze stilte. En uitgestoken handen. Handen om te dienen. Handen die zich vouwen om verlies. Behoedzaam en voorzichtig. Dit mensenwerk vraagt een heldere geest om scherp te blijven waar we soms door emotie overmand zijn. Een geest die zich steeds laat leiden door het besef dat dit afscheid voor de nabestaanden het begin is van een leven waarin gemis een plaats zal hebben.
Mensenwerk met hoofd, hart en handen steeds opnieuw alles geven wetende dat dit niet om ons gaat maar altijd om de ander. En toch ook dan moet je soms nee zeggen. Omdat het druk is of omdat je rust nodig hebt. Een mens is geen machine. Wij vinden dat moeilijk. Willen er zo graag altijd voor u zijn. “Omdat uitvaarten verzorgen mensenwerk is” vraagt ook van ons dat we onze grens bewaken. Juist om wat we doen de aandacht te kunnen geven die het toekomt. Daarom hebben we de afgelopen weken juist dat gedaan wat tegen onze natuur ingaat. We hebben soms nee gezegd. Doorverwezen naar lieve collega’s. Voor onszelf en voor u. Omdat uitvaarten verzorgen mensenwerk is.