De laatste dagen van zijn leven waren ondragelijk.

De laatste dagen van zijn leven waren ondragelijk geweest. Vreselijke pijn en onmenselijk lijden waren zijn deel en de beschikbare medicatie gaf weinig tot geen verlichting. Iedere menselijke aanraking was hem te veel.

Onmachtig voelden zij zich. Zijn vrouw en kinderen. Niets konden ze voor hem doen om dit pad naar de ultieme bevrijding te verlichten. Hij hield van ze, met hart en ziel. En zij van hem. In liefde werd zijn sterven hun gezamenlijk verlangen. Vier mensen klaar om over te geven. Hij zijn leven, zij het liefste dat ze hadden. De dood als bevrijder. De aanraking van zijn benige, bleke hand bracht vrede. Het werd stil. Ze hielden elkaar vast en keken naar hem. Uit respect voor de man die zij zo liefhadden raakten ze hem ook nu niet aan. Met wat lieve woorden en een handkus verlieten zij de kamer in het ziekenhuis.

“Of ik er voor wilde zorgen dat hij niet meer aangeraakt hoefde te worden dan absoluut noodzakelijk zou zijn” vroegen ze mij toen ik bij hen was. “Hij had zoveel te verduren gehad, zijn lichaam mocht nu rusten” zo zeiden ze mij. Ik knikte en dacht aan de man die ik die morgen in de klimaat gekoelde ruimte van het uitvaartcentrum gezien had. Vredig zoals hij daar lag, een lichte glimlach om zijn lippen. Zo zichzelf.

Er was niets wat nog gedaan zou hoeven worden voor hem. De laatste zorg kreeg hij van zijn vrouw en kinderen in hun besluit hem niet aan te raken, zijn lichaam rust te geven. Hij die overgegeven had aan de dood was klaar om op reis te gaan met deze nieuwe vriend. In liefde kon hij degenen achterlaten met wie hij zich altijd verbonden zou voelen. Liefde, tijd en ruimte kennen geen grenzen.

Voorzichtig legden we hem ’s middags in zijn kist. Terwijl we het deksel erop legden en de schroefjes aandraaiden dacht ik aan de keuze van zijn vrouw en kinderen. Hoe liefdevol afgeweken werd van tradities en rituelen. En juist daarin hun enorme liefde voelbaar werd. De kracht van het volgen van je hart. Ook of juist als je overmand bent door verdriet. Daaraan een bijdrage mogen leveren maakt ons werk zo waardevol.

Nog meer blogs

mei 2025

Een dag met een gouden randje

Afgelopen zaterdag vierden wij de opening van ons kantoor in het Medisch Centrum Kalverstraat in Middelburg. Na twee jaar gewerkt te hebben aan drie keukentafels in drie verschillende huizen werd het tijd voor een eigen werkplek. Vrouwen van Rouw uitvaartverzorging, ons kindje groeit, neemt letterlijk ruimte in en het is fijn te ervaren dat ons … Lees verder "Een dag met een gouden randje"

Lees dit blog →
maart 2025

De mooiste kleding

“Ik zal even haar kleren voor je halen”, de oude man naast mij aan tafel zag er moe en verslagen uit. “Haar kleren, maar ja, wat zal ik pakken? Wat is gebruikelijk?” Vragend keek hij naar zijn zoon. De man aan de andere kant van mij antwoordde sneller dan ik gedacht had, “Nou pa, ma … Lees verder "De mooiste kleding"

Lees dit blog →
januari 2025

Mijn vader

Hij wist wat hij wilde, mijn vader. Wanneer hij zou overlijden, wilde hij na de laatste zorg in zijn kist gelegd worden, waarna wij als gezin de kist direct moesten sluiten. ‘Geen poppenkast’, zei hij. Daar was hij ook de man niet naar. Bij zijn uitvaart wenste hij alleen de mensen die hem het meest … Lees verder "Mijn vader"

Lees dit blog →