Soms ben ik als uitvaartbegeleidster al weken of maanden betrokken bij families waar men te maken gaat krijgen met het overlijden van een gezinslid. Ik vind het altijd weer een voorrecht wanneer mensen mij uitnodigen om al bij een naderend overlijden bij hen aan te sluiten om mee te denken en hen waar ik kan te ondersteunen in het proces dat afscheid nemen is.
Bijna wekelijks hebben we dan contact, eerst om de wensen voor de uitvaart te bespreken en vast te leggen met alles wat daarbij hoort. Maar in de loop der tijd verschuiven de accenten. Van de mevrouw die komt om de uitvaart te regelen wordt ik soms stukje bij beetje onderdeel van het gezin in die verdrietige, laatste periode van afscheid nemen en de uitvaart voorbereiden.
Wanneer er bijna wekelijks contact is, soms 5 minuutjes om gewoon even te informeren hoe het gaat, maar vaker wat langer, dan wordt je “eigen” aan elkaar. De maskers gaan af. Van mens tot mens is er contact. Er ontstaat vertrouwen. Pas dan is het veilig genoeg om te laten zien wat er echt bedoeld wordt met het geleefde leven. Dan kun je samen vorm geven aan een waardig en persoonlijk afscheid. Een afscheid dat recht doet aan de overledene én zijn omgeving. Een écht afscheid. Om te koesteren.