Een zeeman was het. Met zijn eigen jacht bevoer hij de zeven zeeën en alles aan hem ademde levenslust, kracht en vrijheid. Vanaf het moment dat de arts hem vertelde dat hij ziek was leefde hij met de dood. Zijn dood. Hij gaf zich niet over. In tegendeel. Strijdvaardig ging hij het gevecht aan waarvan hij wist dat hij het niet kon winnen. Maar iedere dag was er een en hij was vast van plan zijn overgave aan deze nieuwe metgezel zo lang mogelijk uit te stellen.
Jaren verstreken. Jaren met goede en minder goede dagen. Jaren met dagen waarin de goede uitslagen met taart gevierd werden en dagen van wanhoop en verdriet om wat verloren was.
Zo leefde hij voort met de dood aan zijn zijde. Hij werd met hem wakker en ging met hem naar bed. Alle dagelijkse dingen werden gekleurd door zijn donkere schaduw en op een dag werd dat hem vertrouwd. De blanke hand op zijn schouder, de benige vingers die hem zacht maar stevig vasthielden. Het lispelend gefluister dat hem eens beangstigde klonk hem nu anders in de oren. Hij was er aan gewend geraakt. Terwijl zijn lichaam hem steeds vaker in de steek liet, hoop op leven verloren ging, het vuur van het verlangen naar een nieuwe dag langzaam doofde ontstond er iets tussen hem en deze geduchte vijand. De dood werd zijn vriend. Hij keek uit naar de reis die ze samen zouden gaan maken. De dood en hij.
In de holle ogen van zijn nieuwe vriend had hij een nieuwe horizon ontdekt. De gedachte dat hij binnenkort zou ontwaken aan een nieuwe oever gaf hem rust, hoop en moed.
De laatste keer dat ik hem bezocht was in het hospice waar hij inmiddels verbleef. Eigenlijk had hij de kracht niet meer om te praten. Toch wilde hij mij nog zien. In het bed lag een broze schim van de man die hij eens was. Ik ging naast hem zitten. In zijn hand hield hij een foto. “Voor op de kaart” sprak hij, zacht en langzaam. Ik zag dat de inspanning hem moeite kostte. Ik knikte en pakte de foto voorzichtig uit zijn hand. Een schip aan de horizon. Glimlachend keek ik naar de man in het bed. Hij ontspande en sloot zijn ogen. “Rust maar uit” zei ik, “je hebt een lange reis voor de boeg”. Ik stopte de foto in mijn tas en verliet stilletjes de kamer.
Ik droomde ’s nachts van het schip op zee, ik zag hem aan het roer met naast hem een lange gestalte, een benige vinger wees richting de horizon. ’s Morgens ging mijn telefoon. Hij was overleden. Behouden vaart zeeman.