Ik noem hem Wijnand, dat betekend zoveel als dapper in de strijd. Dat is zoals ik hem ervaren heb, de man van mijn eigen leeftijd die zijn levenseinde zelf plande.
De eerste keer dat wij elkaar ontmoeten was er nog geen euthanasiedatum bekend. Het traject liep nog, was eindelijk in de laatste fase. Er waren heel wat jaren overheen gegaan want ondragelijk geestelijk lijden heeft nog altijd geen prioriteit boven de fysieke variant, zo vertelde Wijnand mij althans. Hij had het geduld opgebracht om te wachten, wilde anderen niet belasten met de gevolgen van zijn zelfdoding. En ondanks alle moeite en strijd kon hij ook het geweld dat daar mee gepaard zou gaan richting zichzelf niet aanvaarden.
Wijnand was alleenstaand, had geen familie in Nederland en woonde in een beschermde woonvorm waar hij een graag gezien persoon was. Hij was aardig voor anderen. Ik werd er, de keren dat ik er kwam om met hem over zijn uitvaart te praten vriendelijk ontvangen. Ik ben er een keer of vijf geweest voor zijn overlijden.
Toen de euthansiedatum bekend was belde hij me. We konden zijn uitvaart vastleggen en hij wilde graag een keer naar het crematorium. Op de dag dat hij daar rondgeleid zou worden haalde ik hem op. Het was een week voor zijn uitvaart. Hij had zijn afscheidsfeestje, zoals hij het noemde, op de groep gevierd en vertelde mij dat het fijn was dat er zoveel mensen gekomen waren. Er waren kaartjes met lieve woorden en kleine cadeautjes. Het had hem goed gedaan.
In het crematorium werden we hartelijk ontvangen. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was kregen we de nodige uitleg over de gang van zaken, werden er en passant nog wat papieren getekend en dronken we koffie. Daarna volgde de rondleiding, we liepen door de ontvangkamer, de aula, de brasserie, en bekeken de crematieruimte. Terug in de auto waren we er allebei stil van. Wijnand en zijn strijd hebben indruk op mij gemaakt.
Ik was na zijn overlijden bij de laatste verzorging, begeleidde zijn vertrek naar het uitvaartcentrum, sloot zijn kist nadat ik, zoals afgesproken, wat laatste persoonlijke spulletjes bij hem legde. Ik begeleidde de samenkomst op de dag van de uitvaart en begeleidde hem nogmaals naar de crematieruimte.
Een stille traan rolde over mijn eigen wang toen de roestvrijstalen plaat van de oven zich sloot. Dag lieve Wijnand, mooie man. Ik wens je een goede reis.