In het holst van een stille nacht belde ik aan bij het enige huis in de straat waar nog licht brandde. De auto’s voor de deur lieten er geen twijfel over bestaan dat het druk zou zijn binnen. De man die mij binnenliet, stelde zich voor als zoon van de overledenen en ging mij voor naar de woonkamer.
“Een leven lang samen, een leven vol liefde, geëindigd in deze winternacht”
Een tiental paar ogen keek mij aan, terwijl ik rondging om de handen te schudden, mijzelf voor te stellen en de aanwezigen te condoleren met hun verlies. Een ongebruikelijk verlies, want boven op de ouderslaapkamer lagen vader en moeder innig verstrengeld samen in het grote bed. Een leven lang samen, een leven vol liefde, geëindigd in deze winternacht.
De stilte buiten was mij eenzaam voorgekomen, de stilte in de huiskamer beklemmend, maar de stilte die hier deze slaapkamer vulde was sereen. Ik keek naar het echtpaar, hun tere, perkamenten huid, hun benige, tengere lichamen. Vredig, tevreden, zoals ze daar lagen, alsof ze sliepen en morgen een nieuwe dag zou beginnen. Ik stelde me voor dat er andere nachten geweest zijn, nachten vol passie, nachten met zorgen om de kinderen of het brood op de plank, nachten met geruzie en verwijten. Het deed er allemaal niet meer toe. Deze ene nacht werd hun heilige nacht. Het leven voltooid. Klaar voor hun reis naar het grote onbekende. Samen.