Laatst verzorgden wij de uitvaart van Jeroen. Ik noem hem bij name omdat ik recht wil doen aan de mens die hij was.
Jeroen, was net als wij onderweg, waar naartoe? Wie zal het zeggen. Hij was net als wij mens onder mensen. Net als ieder van ons maakte ook hij keuzes, iedere dag opnieuw, en net als voor ieder van ons pakte die keuzes soms goed uit en soms minder. Hij is zijn eigen weg gegaan en daarin soms ook onbegrepen geweest. Dat zegt niets over zijn intenties of bedoelingen.
Hij kwam om het leven bij een woningbrand in het uur waar de nacht nog net niet overgegaan is in de morgen. Zijn vader las het om zeven uur in de online versie van onze provinciale krant.
Een woningbrand. De vermoedelijke bewoner is omgekomen. Een foto erbij van het uitgebrande huis.
Slechts enkele uren later was al in een landelijk dagblad te lezen dat het om een overlastgever ging en daarop de reacties met het oordeel van hen die altijd overal hun mening over klaar hebben.
Jeroen zijn lichaam was ernstig geschonden door de vlammen van het vuur die hem geen enkele kans gaven te overleven. Zijn nagedachtenis ernstig bedoezeld door hen die hem in de media te reduceerden tot overlastgever.
Jeroen, zijn naam draagt het begrip heilig in zich. Het wordt, los van de religieuze betekenis, gebruikt als aanduiding van iets waaraan een verheven waarde wordt toegekend.
Ik ken een verheven waarde toe aan de mens die Jeroen was, net als u en ik. Met al onze tekortkomingen en kwetsbaarheden.
Mensenkinderen zijn we, onderweg. Waar naartoe? Wie zal het zeggen. Maar laten we lief zijn voor elkaar.